Instrukcja walki granatem
: wt 14 lis, 2006 6:23 pm
Wstęp.
1. Uwagi ogólne
Władanie granatem jest łatwe i proste, nie wymaga wyrabiania w żołnierzu specjalnych
sprawności w poszczególnych chwytach i rzutach.
Opisane w instrukcji chwyty granatów do rzutu, postawy i rzuty, powinny służyć instruktorom
za wskazówki rzucania wypróbowanego i zapewniającego dobre wyniki.
Szkolenie należy prowadzić zapomocą pokazów, przechodząc odrazu do właściwego rzutu.
W ten sposób będzie można skrócić czas przeznaczony na rzucanie granatami.
Należy rozbudzić w żołnierzu zamiłowanie do sportowego uprawiania rzucania granatów,
dążąc do utworzenia zeń zajmującego przedmiotu nauki i wprowadzając czynnik
współzawodnictwa, co przy zgranej współpracy instruktorów i rzucających da najlepsze
wyniki.
Rozdział A
Wiadomości podstawowe
1. Charakterystyka granatów i zasady ich użycia.
2. Charakterystyka granatów
Granaty ręczne są środkiem walki na najbliższe odległości. Działają one odłamkami
skorupy, ciśnienicm powietrza i wrażeniem wywoływanem przez wybuch.
Granaty zaczepne działają siłą swego wybuchu w promieniu 3 — 6 metrów.
Odłamki z cienkiej blachy mają nieznaczną siłę przebicia w promieniu 10 — 20 m.
Granaty obronne działają głównie odłamkami, które mają dużą siłę przebicia
w promieniu do 100 m. Używać tych granatów można tylko z ukrycia.
Działanie ich zmusza nieprzyjaciela do krycia się i utrudnia mu użycie broni.
Nadają się one szczególnie do działania przeciw celom poza osłoną, których
nie można dosięgnąć strzałem karabinowym.
Są również w użyciu granaty specjalne, do których zaliczamy: spalające, dymne, łzawiące.
Granaty spalające mają własność spalania (topienia) materjałów nie poddających się
zwykłemu płomieniowi. Używa się ich do niszczenia różnych przedmiotów, nawet metali.
Granaty dymne służą do wytwarzania sztucznej mgły, stanowiącej nieprzejrzystą zasłonę.
Granaty łzawiące dają przy wybuchu pewną ilość gazów, wywołujących łzawienie.
Używa się ich do usunięcia przeciwnika z miejsc zakrytych i źle przewietrzanych,
np. schronów, głębokich rowów, zabudowań.
3. Zasady użycia
Granat ręczny jest bronią pojedynczego żołnierza, która uzupełnia, ale nigdy nie zastępuje
ręcznej broni palnej w walce na najbliższe odległości.
Ogólna zasada w walce granatami brzmi: rzucać mało, lecz daleko i celnie. Należy bowiem
pamiętać o tem, że granat źle rzucony nie szkodzi nieprzyjacielowi, może być nawet przez
niego odrzucony zpowrotem; powoduje w każdym razie niepotrzebne zużycie amunicji,
której dostarczanie podczas walki jest bardzo trudne.
Granatu używa się w natarciu i obronie w tych położeniach walki, gdy żołnierz znajduje
się od nieprzyjaciela w tak bliskiej odległości, z której nie może go zwalczyć strzałem
karabinowym.
Granaty ręczne rzucane bezpośrednio przed starciem się wręcz, są bardzo skuteczne
w łamaniu ostatecznego oporu nieprzyjaciela. Oddają szczególne usługi w walce
w terenie umocnionym, pełnym zagłębień i osłon sztucznych lub naturalnych,
w walce w miejscowościach, w lesie i w nocy.
W obronie, odpierając szturm nieprzyjaciela, można utworzyć przy pomocy granatów
ręcznych zaporę ogniową na bardzo bliskie odległości.
Zasadniczo najczęściej używa żołnierz granatu bez rozkazu, z własnej inicjatywy.
Powinien też być w tym kierunku szkolony, aby umiał zdecydować się w odpowiedniej
chwili na użycie granatu.
Ogień zaporowy (zespołu walczącego granatami), oddany na rozkaz dowódcy jako ogień
salwami, lub ciągły (kolejno po sobie następujące rzuty), wywiera wielkie wrażenie
moralne na nieprzyjacielu.
Zadaniem bojowem, w którem działanie zespołu granatami ma szczególne znaczenie,
jest zwijanie zagłębień terenowych, odcinków okopów, lub umocnień w walkach
w miejscowościach.
W walce z kawalerją nieprzyjacielską, w chwili gdy zbliży się ona na odległość około
100 m rzuca się przed konie salwy granatów ręcznych. Korzystniej jest rzucać granaty
raczej za wcześnie, niż za późno, aby wybuchły przed końmi, a nie za niemi.
Również samochody pancerne można zwalczać na bardzo bliskich odległościach zapomocą
granatów ręcznych. Rzuca się je z miejsc zakrytych, rowów, domów, z pod mostów,
na drogę tak, aby wybuchły pod samochodem.
2. Chwyty granatów do rzutu.
4. Granat z zapalnikiem samoczynnym
Ująć granat zapalnikiem do góry w prawą rękę pełną dłonią, cztery palce od zewnątrz,
kciuk od wewnątrz.
Środek dłoni ciśnie na ogon dźwigni.
Trzymać granat mocno, lecz bez, wysiłku (rys. 1).
Aby odbezpieczyć zapalnik samoczynny, należy unieść granat trzymany w prawej dłoni
przed siebie, tak, by kółko przetyczki było zwrócone w stronę piersi. Włożyć palec
wskazujący lewej ręki w kółko przetyczki. Obrócić kółko w stronę prawego ramienia,
wówczas haczyk przetyczki odepnie się. Lekkiem pociągnięciem wyciągnąć odpiętą
przetyczkę z przewodu. Granat jest odbezpieczony.
Przy szkoleniu leworęcznych, trzymać granat w lewej ręce jak wyżej, skręcając w celu
odbezpieczenia lewą rękę w przegubie ku sobie tak, aby kółko przetyczki było zwrócone
w prawo (rys. 2).
1. Uwagi ogólne
Władanie granatem jest łatwe i proste, nie wymaga wyrabiania w żołnierzu specjalnych
sprawności w poszczególnych chwytach i rzutach.
Opisane w instrukcji chwyty granatów do rzutu, postawy i rzuty, powinny służyć instruktorom
za wskazówki rzucania wypróbowanego i zapewniającego dobre wyniki.
Szkolenie należy prowadzić zapomocą pokazów, przechodząc odrazu do właściwego rzutu.
W ten sposób będzie można skrócić czas przeznaczony na rzucanie granatami.
Należy rozbudzić w żołnierzu zamiłowanie do sportowego uprawiania rzucania granatów,
dążąc do utworzenia zeń zajmującego przedmiotu nauki i wprowadzając czynnik
współzawodnictwa, co przy zgranej współpracy instruktorów i rzucających da najlepsze
wyniki.
Rozdział A
Wiadomości podstawowe
1. Charakterystyka granatów i zasady ich użycia.
2. Charakterystyka granatów
Granaty ręczne są środkiem walki na najbliższe odległości. Działają one odłamkami
skorupy, ciśnienicm powietrza i wrażeniem wywoływanem przez wybuch.
Granaty zaczepne działają siłą swego wybuchu w promieniu 3 — 6 metrów.
Odłamki z cienkiej blachy mają nieznaczną siłę przebicia w promieniu 10 — 20 m.
Granaty obronne działają głównie odłamkami, które mają dużą siłę przebicia
w promieniu do 100 m. Używać tych granatów można tylko z ukrycia.
Działanie ich zmusza nieprzyjaciela do krycia się i utrudnia mu użycie broni.
Nadają się one szczególnie do działania przeciw celom poza osłoną, których
nie można dosięgnąć strzałem karabinowym.
Są również w użyciu granaty specjalne, do których zaliczamy: spalające, dymne, łzawiące.
Granaty spalające mają własność spalania (topienia) materjałów nie poddających się
zwykłemu płomieniowi. Używa się ich do niszczenia różnych przedmiotów, nawet metali.
Granaty dymne służą do wytwarzania sztucznej mgły, stanowiącej nieprzejrzystą zasłonę.
Granaty łzawiące dają przy wybuchu pewną ilość gazów, wywołujących łzawienie.
Używa się ich do usunięcia przeciwnika z miejsc zakrytych i źle przewietrzanych,
np. schronów, głębokich rowów, zabudowań.
3. Zasady użycia
Granat ręczny jest bronią pojedynczego żołnierza, która uzupełnia, ale nigdy nie zastępuje
ręcznej broni palnej w walce na najbliższe odległości.
Ogólna zasada w walce granatami brzmi: rzucać mało, lecz daleko i celnie. Należy bowiem
pamiętać o tem, że granat źle rzucony nie szkodzi nieprzyjacielowi, może być nawet przez
niego odrzucony zpowrotem; powoduje w każdym razie niepotrzebne zużycie amunicji,
której dostarczanie podczas walki jest bardzo trudne.
Granatu używa się w natarciu i obronie w tych położeniach walki, gdy żołnierz znajduje
się od nieprzyjaciela w tak bliskiej odległości, z której nie może go zwalczyć strzałem
karabinowym.
Granaty ręczne rzucane bezpośrednio przed starciem się wręcz, są bardzo skuteczne
w łamaniu ostatecznego oporu nieprzyjaciela. Oddają szczególne usługi w walce
w terenie umocnionym, pełnym zagłębień i osłon sztucznych lub naturalnych,
w walce w miejscowościach, w lesie i w nocy.
W obronie, odpierając szturm nieprzyjaciela, można utworzyć przy pomocy granatów
ręcznych zaporę ogniową na bardzo bliskie odległości.
Zasadniczo najczęściej używa żołnierz granatu bez rozkazu, z własnej inicjatywy.
Powinien też być w tym kierunku szkolony, aby umiał zdecydować się w odpowiedniej
chwili na użycie granatu.
Ogień zaporowy (zespołu walczącego granatami), oddany na rozkaz dowódcy jako ogień
salwami, lub ciągły (kolejno po sobie następujące rzuty), wywiera wielkie wrażenie
moralne na nieprzyjacielu.
Zadaniem bojowem, w którem działanie zespołu granatami ma szczególne znaczenie,
jest zwijanie zagłębień terenowych, odcinków okopów, lub umocnień w walkach
w miejscowościach.
W walce z kawalerją nieprzyjacielską, w chwili gdy zbliży się ona na odległość około
100 m rzuca się przed konie salwy granatów ręcznych. Korzystniej jest rzucać granaty
raczej za wcześnie, niż za późno, aby wybuchły przed końmi, a nie za niemi.
Również samochody pancerne można zwalczać na bardzo bliskich odległościach zapomocą
granatów ręcznych. Rzuca się je z miejsc zakrytych, rowów, domów, z pod mostów,
na drogę tak, aby wybuchły pod samochodem.
2. Chwyty granatów do rzutu.
4. Granat z zapalnikiem samoczynnym
Ująć granat zapalnikiem do góry w prawą rękę pełną dłonią, cztery palce od zewnątrz,
kciuk od wewnątrz.
Środek dłoni ciśnie na ogon dźwigni.
Trzymać granat mocno, lecz bez, wysiłku (rys. 1).
Aby odbezpieczyć zapalnik samoczynny, należy unieść granat trzymany w prawej dłoni
przed siebie, tak, by kółko przetyczki było zwrócone w stronę piersi. Włożyć palec
wskazujący lewej ręki w kółko przetyczki. Obrócić kółko w stronę prawego ramienia,
wówczas haczyk przetyczki odepnie się. Lekkiem pociągnięciem wyciągnąć odpiętą
przetyczkę z przewodu. Granat jest odbezpieczony.
Przy szkoleniu leworęcznych, trzymać granat w lewej ręce jak wyżej, skręcając w celu
odbezpieczenia lewą rękę w przegubie ku sobie tak, aby kółko przetyczki było zwrócone
w prawo (rys. 2).