Instrukcja walki granatem

Moderator: Mike

Awatar użytkownika
wielebny
Posty: 3124
Rejestracja: pt 08 paź, 2004 7:51 am
Lokalizacja: Czarnków

Instrukcja walki granatem

Post autor: wielebny »

Wstęp.

1. Uwagi ogólne

Władanie granatem jest łatwe i proste, nie wymaga wyrabiania w żołnierzu specjalnych
sprawności w poszczególnych chwytach i rzutach.
Opisane w instrukcji chwyty granatów do rzutu, postawy i rzuty, powinny służyć instruktorom
za wskazówki rzucania wypróbowanego i zapewniającego dobre wyniki.

Szkolenie należy prowadzić zapomocą pokazów, przechodząc odrazu do właściwego rzutu.

W ten sposób będzie można skrócić czas przeznaczony na rzucanie granatami.

Należy rozbudzić w żołnierzu zamiłowanie do sportowego uprawiania rzucania granatów,
dążąc do utworzenia zeń zajmującego przedmiotu nauki i wprowadzając czynnik
współzawodnictwa, co przy zgranej współpracy instruktorów i rzucających da najlepsze
wyniki.

Rozdział A
Wiadomości podstawowe
1. Charakterystyka granatów i zasady ich użycia.

2. Charakterystyka granatów

Granaty ręczne są środkiem walki na najbliższe odległości. Działają one odłamkami
skorupy, ciśnienicm powietrza i wrażeniem wywoływanem przez wybuch.

Granaty zaczepne działają siłą swego wybuchu w promieniu 3 — 6 metrów.
Odłamki z cienkiej blachy mają nieznaczną siłę przebicia w promieniu 10 — 20 m.
Granaty obronne działają głównie odłamkami, które mają dużą siłę przebicia
w promieniu do 100 m. Używać tych granatów można tylko z ukrycia.
Działanie ich zmusza nieprzyjaciela do krycia się i utrudnia mu użycie broni.
Nadają się one szczególnie do działania przeciw celom poza osłoną, których
nie można dosięgnąć strzałem karabinowym.

Są również w użyciu granaty specjalne, do których zaliczamy: spalające, dymne, łzawiące.
Granaty spalające mają własność spalania (topienia) materjałów nie poddających się
zwykłemu płomieniowi. Używa się ich do niszczenia różnych przedmiotów, nawet metali.

Granaty dymne służą do wytwarzania sztucznej mgły, stanowiącej nieprzejrzystą zasłonę.

Granaty łzawiące dają przy wybuchu pewną ilość gazów, wywołujących łzawienie.
Używa się ich do usunięcia przeciwnika z miejsc zakrytych i źle przewietrzanych,
np. schronów, głębokich rowów, zabudowań.

3. Zasady użycia
Granat ręczny jest bronią pojedynczego żołnierza, która uzupełnia, ale nigdy nie zastępuje
ręcznej broni palnej w walce na najbliższe odległości.

Ogólna zasada w walce granatami brzmi: rzucać mało, lecz daleko i celnie. Należy bowiem
pamiętać o tem, że granat źle rzucony nie szkodzi nieprzyjacielowi, może być nawet przez
niego odrzucony zpowrotem; powoduje w każdym razie niepotrzebne zużycie amunicji,
której dostarczanie podczas walki jest bardzo trudne.

Granatu używa się w natarciu i obronie w tych położeniach walki, gdy żołnierz znajduje
się od nieprzyjaciela w tak bliskiej odległości, z której nie może go zwalczyć strzałem
karabinowym.

Granaty ręczne rzucane bezpośrednio przed starciem się wręcz, są bardzo skuteczne
w łamaniu ostatecznego oporu nieprzyjaciela. Oddają szczególne usługi w walce
w terenie umocnionym, pełnym zagłębień i osłon sztucznych lub naturalnych,
w walce w miejscowościach, w lesie i w nocy.

W obronie, odpierając szturm nieprzyjaciela, można utworzyć przy pomocy granatów
ręcznych zaporę ogniową na bardzo bliskie odległości.

Zasadniczo najczęściej używa żołnierz granatu bez rozkazu, z własnej inicjatywy.
Powinien też być w tym kierunku szkolony, aby umiał zdecydować się w odpowiedniej
chwili na użycie granatu.

Ogień zaporowy (zespołu walczącego granatami), oddany na rozkaz dowódcy jako ogień
salwami, lub ciągły (kolejno po sobie następujące rzuty), wywiera wielkie wrażenie
moralne na nieprzyjacielu.

Zadaniem bojowem, w którem działanie zespołu granatami ma szczególne znaczenie,
jest zwijanie zagłębień terenowych, odcinków okopów, lub umocnień w walkach
w miejscowościach.

W walce z kawalerją nieprzyjacielską, w chwili gdy zbliży się ona na odległość około
100 m rzuca się przed konie salwy granatów ręcznych. Korzystniej jest rzucać granaty
raczej za wcześnie, niż za późno, aby wybuchły przed końmi, a nie za niemi.

Również samochody pancerne można zwalczać na bardzo bliskich odległościach zapomocą
granatów ręcznych. Rzuca się je z miejsc zakrytych, rowów, domów, z pod mostów,
na drogę tak, aby wybuchły pod samochodem.

2. Chwyty granatów do rzutu.

4. Granat z zapalnikiem samoczynnym

Ująć granat zapalnikiem do góry w prawą rękę pełną dłonią, cztery palce od zewnątrz,
kciuk od wewnątrz.

Środek dłoni ciśnie na ogon dźwigni.

Trzymać granat mocno, lecz bez, wysiłku (rys. 1).

Aby odbezpieczyć zapalnik samoczynny, należy unieść granat trzymany w prawej dłoni
przed siebie, tak, by kółko przetyczki było zwrócone w stronę piersi. Włożyć palec
wskazujący lewej ręki w kółko przetyczki. Obrócić kółko w stronę prawego ramienia,
wówczas haczyk przetyczki odepnie się. Lekkiem pociągnięciem wyciągnąć odpiętą
przetyczkę z przewodu. Granat jest odbezpieczony.

Przy szkoleniu leworęcznych, trzymać granat w lewej ręce jak wyżej, skręcając w celu
odbezpieczenia lewą rękę w przegubie ku sobie tak, aby kółko przetyczki było zwrócone
w prawo (rys. 2).
Ostatnio zmieniony wt 14 lis, 2006 8:58 pm przez wielebny, łącznie zmieniany 1 raz.
Awatar użytkownika
wielebny
Posty: 3124
Rejestracja: pt 08 paź, 2004 7:51 am
Lokalizacja: Czarnków

Post autor: wielebny »

3. Postawy do rzutów i rzuty.

5. Rodzaje rzutów.

Zasadniczym rodzajem rzutu, w którym należy szkolić każdego żołnierza, jest rzut ręką
zgiętą, przy jednoczesnym zamachu całego ciała. Jest to najbardziej celowy sposób rzutu,
gdyż zazwyczaj jest znany każdemu żołnierzowi przed wcieleniem w szeregi, jako rzut
kamieniem, przy grze w piłkę, i t. d.

Można rzucać granaty również ręką wyprostowaną. Ten rodzaj rzutu jest celowy z postawy
leżącej i z za węgła.

6. Postawy do rzutów

Granaty ręczne rzuca się we wszelkich postawach: stojącej, z miejsca i z rozbiegu,
klęcząc, wreszcie leżąc.
Postawę do rzutu należy dostosowywać do właściwości stanowiska, jego kształtu,
głębokości i wielkości.

7. Postawa do rzutu stojąc.

Rzucający staje frontem do celu, następnie wykonywa zwrot w prawo, jednocześnie
odstawia nogę, prawą do tyłu, mniej więcej na długość dwóch stóp i nieco w prawo.
Ciężar ciała rozkłada równomiernie na obie nogi, ręce opuszcza swobodnie wzdłuż ciała,
wzrok zwraca na cel w kierunku lewego ramienia. Przybrana postawa będzie dobra,
jeśli pozwoli na wykonanie głębokiego ruchu wahadłowego całem ciałem w kierunku
lewego i prawego ramienia. Nogi przy tym ruchu ugina się.

8. Rzut stojąc.

Po przybraniu postawy według § 7, rzucający odbezpiecza granat według przepisów
zawartych w § 4. Przenosi ciężar ciała na nogę prawą uginając ją a prostując nogę
lewą i podnosząc zlekka lewą piętę. Całym tułowiem i ugiętą ręką prawą bierze jak
największy zamach ku tyłowi, naprężając jednocześnie wszystkie mięśnie.

Dla lepszego zamachu ugina lewą rękę swobodnie przed piersiami. Następnie rzuca
granat, wzmacniając rzut ruchem całego ciała ku przodowi. Cały ruch przy wykonywaniu
rzutu powinien być ciągły. Siłę rzutu wzmacnia przedewszystkiem należyta praca mięśni
nóg i tułowia (rys. 3, 4, 5).

Ruch tułowia ku tyłowi jest ruchem stosunkowo powolnym i głębokim. Ruch do przodu
jest jak naj-silniejszem rozprężeniem. Ruch ku tyłowi powinien przejść w ruch do przodu
bez zatrzymania się.

9. Postawa do rzutu klęcząc.

Rzucający staje frontem do celu, następnie wykonywa zwrot w prawo, klęka na lewe
kolano, prawą nogę wyprostowuje, wzrok zwraca na cel.

Przybrana postawa będzie dobra, jeśli pozwoli wykonać wahadłowy ruch całem ciałem
w płaszczyźnie rzutu.

Przy tym ruchu nogę prawą ugina się.

10. Rzut klęcząc

Po przybraniu postawy według § 9, rzucający odbezpiecza granat. Przenosi zgiętą rękę
prawą wraz ze skłonem tułowia wtył, poza nogę prawą, którą silnie ugina w kolanie.
Lewą rękę ugina swobodnie przed piersiami. Następnie rzuca granat, wzmacniając rzut
energicznem przerzuceniem ciężaru ciała ztyłu ku przodowi, prostując gwałtownie nogę
prawą. Tym samym zamachem wprzód (rys. 6, 7, 8).

11. Postawa do rzutu leżąc.

Rzucający, leżąc brzuchem na ziemi, unosi lekko ciało, opierając się na przedramionach
i palcach stóp, podciąga lewą nogę zgiętą do przodu w prawo tak, aby udo leżało
prostopadle do osi ciała i następnie przekręca się na lewy bok, aby zwolnić prawą rękę.

Przybrana postawa będzie dobra, jeśli pozwoli na swobodne wykonanie ruchów ręką prawą.

12. Rzut leżąc.

Po przybraniu postawy według § 11, rzucający odbezpiecza granat, następnie odpychając
się dłonią lewej ręki od ziemi, bierze tułowiem wraz z ugiętą przed piersiami prawą ręką
jak największy zamach ku tyłowi, uginając przytem zlekka prawą nogę. Następnie rzuca
granat, wykonywaj ąc rękoma ruch podobny jak przy rzucie z postawy klęczącej.

Tym samym zamachem pada wprzód (rys. 9, 10, 11).

W wypadku kiedy uniesienie tułowia celem wzięcia zamachu jest z jakichkolwiek powodów
niemożliwe, należy rzut wykonać jedynie samym zamachem ręki, leżąc na brzuchu, boku,
lub na plecach.

13. Postawy do rzutów lewą ręką.

Wszystkie powyższe postawy są przewidziane do rzutu ręką prawą. Postawy do rzutu ręką
lewą przyjmuje się, wykonywając ruchy w kierunku przeciwnym i na przeciwną nogę.

Postawami temi posługują się tylko leworęczni.

14. Postawa dostosowana do terenu.

Postawa do rzutu w czasie walki musi być dostosowana do terenu, w jakim znajduje
się rzucający.
Przybierając jakąkolwiek postawę., musi rzucający pamiętać, aby 'dała ona jak najwięcej
wygody cło jak najlepszego rzutu i możliwie nie wystawia go na niebezpieczeństwo rażenia
go przez nieprzyjaciela (rys. 12).

15. Wskazówki do poprawnego rzutu.

Granaty należy rzucać zasadniczo łukiem stromym, ponieważ w ten sposób najłatwiej
razić cel okryty za zasłoną.

Rzut płaski stosuje się zwykle do celów odkrytych, znajdujących się na dalszej odległości.

Donośność przy rzutach w postawie stojącej można powiększyć przez podskok w czasie
rzutu. Podskok wykonywa się na prawej nodze, w czasie przechylania ciała ku tyłowi.

Odpowiednio wykonany podskok pozwala powiększyć donośność rzutu o 2 do 5 m.

Na poprawne wykonanie rzutu w nakazanym kierunku wywiera duży wpływ ustawienie
prawej nogi, wysuniętej ku tyłowi. Odgrywa ona rolę. steru. Zbytnie jej przesunięcie
w prawo powoduje zboczenie rzutu w lewo i odwrotnie.
Awatar użytkownika
wielebny
Posty: 3124
Rejestracja: pt 08 paź, 2004 7:51 am
Lokalizacja: Czarnków

Post autor: wielebny »

4. Współpraca zespołu walczącego granatami.

16. Pojęcie zespołu.

Przez zespół walczący granatami, należy rozumieć grupę żołnierzy, która w danym
czasie i miejscu wykonywa pewne zadanie bojowe przy użyciu granatów ręcznych.
Ilość żołnierzy w zespole nie jest ściśle określona. W drużynie strzeleckiej może
być kilka zespołów, a w niektórych chwilach walki całą drużynę strzelecką walczącą
granatami należy uważać za jeden zespół.

17. Zakres współpracy zespołu.

Wykonywanie ognia granatami ręcznemi zespół przybiera najczęściej postać działania,
w którem rzucają granaty jeden, lub dwóch najlepiej rzucających z zespołu, reszta zaś
dostarcza granatów, lub też ubezpiecza rzucających. Pracą zespołu kieruje jego dowódca.

Podobnie przedstawia się współpraca w zespole złożonym z dwóch żołnierzy, z których
jeden rzuca, a drugi kieruje tym ogniem z miejsca, z którego dobrze widać cel.

Ogień salwami i ogień ciągly oddaje cały zespół na rozkaz dowódcy do wskazanego
przez niego celu.

Rysunki 13, 14, 15 przedstawiają przykłady ugrupowania zespołu do walki granatami.
Awatar użytkownika
wielebny
Posty: 3124
Rejestracja: pt 08 paź, 2004 7:51 am
Lokalizacja: Czarnków

Post autor: wielebny »

ROZDZIAŁ B.
WYSZKOLENIE WE WŁADANIU GRANATEM RĘCZNYM.


1. Zakres, podział, przedmiot i przebieg wyszkolenia.

18. Zakres wyszkolenia.

Każdy żołnierz musi umieć użyć granatu ręcznego w obronie własnej. Żołnierze kompanij
strzeleckich i szwadronów linjowych muszą umieć użyć granatu ręcznego na najbliższe
odległości we wszelkich okolicznościach walki.

Ćwiczenia granatami, oprócz wyszkolenia bojowego mają znaczenie wychowawcze,
wyrabiają bowiem szybkość orjentacji i decyzji, przyzwyczajają żołnierza do śmiałego
obchodzenia sią z tą potężną bronią oraz do bezwzględnej dokładności we władaniu nią.

19. Przedmiot i podział wyszkolenia.
Wyszkolenie w walce granatem dzieli się na:
  1. ćwiczenia wstępne,
  2. rzucania ostre,
  3. ćwiczenia szkolno-bojowe.
Ćwiczenia wstępne mają na celu wyrobienie technicznej sprawności we władaniu
granatem ręcznym we wszelkich postawach w dogodnych warunkach.
Rzucanie ostre ma wyrobić w żołnierzach pewność siebie w obchodzeniu się
z ostrym granatem.

Ćwiczenia szkolno-bojowe mają wyrobić w żołnierzu i zespole sprawność oraz zgranie
w posługiwaniu się granatem w terenie, w warunkach zbliżonych do warunków walki,
przy zwalczaniu celów bojowych.

Ćwiczenia bojowe jednostek bojowych, w których skład wchodzą zespoły walczące
granatem ręcznym, należą do zakresu wyszkolenia bojowego i nie są przedmiotem
niniejszej instrukcji.

20. Przebieg wyszkolenia.

Wyszkolenie rozpoczyna się krótką pogadanką o walce granatami, połączoną
z pokazem działania granatów ostrych.

W ciągu wyszkolenia prowadzi się naukę o broni (granatach) równolegle
z ćwiczeniami wstępnemi.

Rzucania ostre i ćwiczenia szkolno-bojowe należy rozpocząć jak najwcześniej,
aby ćwiczeniami wstępnymi nie nużyć żołnierzy.

Umiejętność władania granatem ręcznym należy w dalszym ciągu rozwijać
zapomocą ćwiczeń doskonalących.

Wyszkolenie w użyciu granatów ręcznych trwa zasadniczo przez cały czas służby żołnierza.
Zupełne jednak wyszkolenie w tym zakresie powinien żołnierz otrzymać w ciągu pierwszych
6 miesięcy służby w szeregach; szkolenie w następnych okresach ma wyłącznie charakter
doskonalenia.

W ciągu okresu wyszkolenia pojedynczego żołnierza należy przerobić ćwiczenia wstępne,
oraz zapoczątkować ćwiczenia szkolno-bojowe. W następnych miesiącach, do czasu
ukończenia wyszkolenia podstawowego, poświęcając pewną ilość czasu na ćwiczenia
doskonalące, należy główny nacisk kłaść na ćwiczenia szkolno-bojowe i rzucania ostre.

Ćwiczenia szkolno-bojowe należy prowadzić równolegle, w ramach czasu przeznaczonego
na wyszkolenie bojowe.

2. Ćwiczenia wstępne.

21. Cel ćwiczeń wstępnych.

Ćwiczenia wstępne są podstawą, na której opiera się dalsze wyszkolenie żołnierza.
Zadaniem ich jest nauczenie żołnierza dalekiego i celnego rzutu granatem ze wszystkich
postaw, oraz zachowania niezbędnych środków ostrożności przy obchodzeniu się ze sprzętem.

22. Przedmiot ćwiczeń wstępnych.

Ćwiczenia wstępne obejmują naukę:
  1. chwytów granatów,
  2. przybierania postaw,
  3. rzutów granatami ćwiczebnemi i ślepemi.
23. Sposoby szkolenia.

Pewną sprawność w rzucaniu żołnierz w większości wypadków przynosi z sobą do wojska.
Celem wyszkolenia jest podnieść i rozwinąć tę umiejętność w odniesieniu do broni
i nauczyć stosowania jej w warunkach walki.

Rozpoczynając zatem wyszkolenie we władaniu, należy sprawdzić, którzy z żołnierzy
umieją rzucać, jak daleko, jak celnie, a którzy wogóle rzucać nie potrafią.
Tych należy wydzielić i rozpocząć z nimi systematyczną naukę, rzutu.
Z pozostałymi prowadzić naukę rzutu w formie lekcyj doskonalących.
Lekcje te będą polegały na wprawianiu żołnierza w przyjmowaniu
najodpowiedniejszej postawy i na doskonaleniu rzutu.

Szkoląc, nie należy przerabiać oddzielnie poszczególnych czynności składowych
władania granatem aż do osiągnięcia doskonałości w ich wykonywaniu lecz przystąpić
jak najszybciej do nauki całkowitej czynności i rzucania, najprzód w najdogodniejszej
postawie, t. j. stojącej.

W odniesieniu do rzutu należy wysuwać kolejno wymagania, co do:
  1. dalekości rzutu,
  2. celności rzutu.
Skoro żołnierz opanował prawidłowo władanie granatem w pewnej postawie,
należy przejść do ćwiczeń doskonalących w tejże postawie, i przystąpić
do ćwiczeń wstępnych w innej.

Najwięcej czasu należy poświęcić na ćwiczenia wstępne w postawie leżącej,
jako najtrudniejszej.

Należy pamiętać, że przy rzucaniu granatem ręcznym, nie chodzi bynajmniej
o zachowanie pewnych przepisanych form, ale o takie wyzyskanie pracy mięśni
całego ciała, aby osiągnąć rzut jak najdalszy i najcelniejszy.

Należy przeto poprawiać u rzucających zasadniczo te tylko czynności we władaniu
granatem ręcznym, które widocznie wpływają ujemnie na wskazane wyżej właściwości rzutu albo grożą niebezpieczeństwem rzucającemu i jego otoczeniu.
Poza tem należy żołnierzowi pozostawić pewną swobodę w przybieraniu postaw
i wykonywaniu rzutu.

Wyszkolenie prowadzi się początkowo na placu ćwiczeń, następnie na rzutni szkolnej
granatami ćwiczebnemi oraz ślepemi.

24. Ćwiczenia doskonalące.

Ćwiczenia doskonalące, jako dalszy ciąg ćwiczeń wstępnych, mają rozwinąć umiejętność
władania granatem, zmechanizować wszystkie czynności przy sprzęcie i wyrobić szybkość
w ich wykonywaniu.

Poleca się prowadzić te ćwiczenia w formie zawodów, aby wyrobić w żołnierzach
sportowe zamiłowanie do władania granatem i spowodować przez to ich doskonalenie
się poza godzinami zajęć.

Ćwiczenia te przerabia się na rzutni szkolnej.

Należy dążyć do osiągnięcia donośności rzutu co najmniej na 40 m, przy zachowaniu
celności (granaty powinny padać w promieniu 3 m od celu).

25. Czas trwania lekcji. Ubiór.

Rzut jest krótkim, lecz wytężonym wysiłkiem prawie wszystkich mięśni, a jego dobroć
zależy od siły i sprawności fizycznej rzucającego, oraz od umiejętności wyzyskania ich.
Przy prowadzeniu wyszkolenia należy, ze względu na stopniowy rozwój sił ćwiczącego,
nie ćwiczyć dłużej niż i godziny dziennie, a to celem uniknięcia przemęczenia.

Na ćwiczenia doskonalące wystarczy przeznaczyć 10 do 15 minut w dnie, na których
ćwiczenia te są przewidziane.

Początkowo przerabia się lekcje bez oporządzenia i uzbrojenia; w miarę postępów
należy ćwiczyć w oporządzeniu i z bronią.
Awatar użytkownika
Grzegorz O.
Posty: 394
Rejestracja: sob 31 gru, 2005 6:27 pm
Lokalizacja: Poznañ

Post autor: Grzegorz O. »

Wielebny to szczęściarz - ma tyle wolnego czasu! ;)
Ucieszyłem się, że w tym schemacie walki jest miejsce dla rkm, czyli jakby Odwach chciał to ćwiczyć w praktyce, to i ja - jak się zgodzicie - mogę się załapać!
Awatar użytkownika
wielebny
Posty: 3124
Rejestracja: pt 08 paź, 2004 7:51 am
Lokalizacja: Czarnków

Post autor: wielebny »

Uważasz Grzegorz, że ja to wszystko przepisuję na piechotę?
Nic bardziej mylnego. Od czego jest skaner i programy do rozpoznawania tekstu?

Co do tego wolnego czasu - który należy mi się za przepracowane soboty, niedziele
i święta - to dzielę go między wyskokami na przepompownie i OCRowanie kolejnych
fragmentów Instrukcji.

Oto nastepna część Instrukcji. (Po powrocie z oczyszczalni, bo dziwnym zrządzeniem
losu nikt z obsługi nie potrafił zaprogramować przetwornicy częstotliwości).

If you want to find the private,
He's hanging on the old barbed wire


======================================================

3. Rzucania ostre.

26. Cel rzucań ostrych.

Rzucania ostre są dalszym ciągiem wyszkolenia we władaniu granatem ręcznym
i mają na celu:
  1. oswojenie żołnierza z działaniem granatów ostrych,aby używał
    ich bez obawy, jako sprzętu dobrze sobie znanego,
  2. zapoznanie go z siłą ich wybuchu,
  3. wykazanie żołnierzowi naocznie skutków działania granatów i wartość ich w walce.
27. Rozpoczęcie rzucań ostrych.

Do rzucania granatów ostrych przystępuje się z chwilą, gdy żołnierze poznali już
w dostateczny sposób budowę, granatów ręcznych, nauczyli się obchodzić z niemi
i kiedy nabrali pewnej wprawy zarówno w rzucie, jak i w obchodzeniu się
z granatem ręcznym.

28. Rzucania wstępne granatami ślepemi.

Każde rzucanie ostre należy poprzedzać rzucaniem w tych samych warunkach tego
samego typu granatów ślepych, z zachowaniem wszystkich przepisów bezpieczeństwa.

29. Tabela rzucań ostrych.
  1. Postawa: stojąc
    • ilość granatów: 1
      rodzaj granatów: zaczepny
      odległość do celu: 20-25 m
      rodzaj celu: tarcze lub figury
      uwagi: bez rynsztunku
  2. Postawa: stojąc
    • ilość granatów: 1
      rodzaj granatów: zaczepny
      odległość do celu: 20-25 m
      rodzaj celu: tarcze lub figury
      uwagi: ubiór patrolowy w masce
  3. Postawa: stojąc
    • ilość granatów: 1
      rodzaj granatów: obronny
      odległość do celu: 20-25 m
      rodzaj celu: tarcze lub figury
      uwagi: ubiór polowy
  4. Postawa: klęcząc
    • ilość granatów: 1
      rodzaj granatów: zaczepny
      odległość do celu: 20-25 m
      rodzaj celu: tarcze lub figury
      uwagi: ubiór patrolowy w masce.
30. Udział w rzucaniach ostrych.

Rzucania ostre przewidziane powyższą tabelą przeprowadza się z żołnierzami kompanij
strzeleckich i szwadronów linjowych.

W innych pododdziałach pułków piechoty i kawalerji żołnierze przeprowadzają rzucania
ostre Nr. 1 i Nr. 2.

Żołnierze innych rodzajów broni przechodzą tylko rzucanie Nr. 1.

31. Przydział granatów.

Ilość granatów ostrych, przeznaczonych do celów wyszkolenia (rzucania ostre i pokazy),
ustala corocznie Ministerstwo Spraw Wojskowych.

32. Miejsce rzucań. Ubiór.

Rzucania ostre mogą się odbywać wyłącznie na rzutni specjalnej do rzucania
granatów ostrych.

Wszyscy ćwiczący powinni nosić hełmy, bez względu na to, w jakim ubiorze występują.

33. Zapisywanie i ewidencja wyników.

Wyniki rzucań ostrych notuje się w „Zestawieniu rzucań granatami”
(wzór jak załącznik Nr. 5), które odpowiada „Kompanijnej książce strzelań”.

Ponadto wyniki klasyfikacyj i rzucania poszczególnych żołnierzy notuje się
w „Karcie rzucań granatami” (wzór jak załącznik Nr. 6).
Awatar użytkownika
wielebny
Posty: 3124
Rejestracja: pt 08 paź, 2004 7:51 am
Lokalizacja: Czarnków

Post autor: wielebny »

4. Ćwiczenia szkolno - bojowe.

34. Cel i przedmiot.

Ćwiczenia szkolno-bojowe mają na celu nauczyć żołnierza i zespół sprawnego władania
granatem w terenie do celów bojowych, przy bojowem zachowaniu się rzucającego
(rzucających).

Obejmują one ćwiczenia w przystosowaniu postawy do terenu, szybkiego uchwycenia
celu i wykonania rzutu w danych warunkach terenowych, z uwzględnieniem wymagań
bojowych. Szkolą one zespół we współpracy bojowej.

W ćwiczeniach tych szkoli się żołnierza w unikaniu rażenia go granatem nieprzyjaciela,
czyto przez krycie się za najbliższą zasłonę czyto przez przypadniecie do ziemi,
jak najdalej od upadłego granatu, czyto wreszcie przez zdecydowane odrzucenie granatu.
Wszystkie te sposoby, a szczególnie ostatni, wymagają szybkiej decyzji, siły woli
i zręczności, które to zalety należy w żołnierzu wyrabiać.

Część ćwiczeń szkolno-bojowych należy powtórzyć o zmroku i w nocy aby przyzwyczaić
żołnierza do działania granatem w złych warunkach oświetlenia.

Ćwiczenia szkolno-bojowe wiążą się ściśle z innemi ćwiczeniami, w czasie których szkoli
się żołnierza w użyciu różnego sprzętu bojowego, a zespoły o rożnem uzbrojeniu
we współdziałaniu w walce.

Stąd ćwiczenia szkolno-bojowe należy umiejętnie łączyć z wyszkoleniem strzeleckiem,
wyszkoleniem w walce na bagnety i wyszkoleniem bojowem.

35. Podział ćwiczeń szkolno - bojowych.

Ćwiczenia szkolno-bojowe dzielą się na ćwiczenia:
  1. pojedynczego żołnierza,
  2. zespołu.
36. Tematy ćwiczeń pojedynczego żołnierza.

Tematy ćwiczeń szkolno-bojowych pojedyńczego żołnierza mogą być tak rozmaite,
jak rozmaity może być teren i położenie bojowe.
Rzeczą instruktora będzie wybrać je, dostosować do odpowiedniego położenia
bojowego w danym terenie, urozmaicić i przeprowadzić ćwiczenie odpowiednio
do postępów wyszkolenia.

Przy sposobności tych ćwiczeń należy wyrabiać w żołnierzu samodzielny sąd, czy
może liczyć na skutek wywołany rzuceniem granatu, czy korzystniej będzie poczekać
na odpowiednią chwilę, np. zbliżenie się celu, wreszcie, czy nie lepiej użyć karabina.

Zważywszy najczęstsze potrzeby bojowe, przerobić należy:
  1. dobieranie postaw do terenu i rzucanie z tych postaw,
  2. rzuty w warunkach szczególnych:
    1. rzut z okopu (rys. 16, 17),
    2. rzut z leja do okopu i odwrotnie,
    3. rzut z leja do leja,
    4. rzut w biegu,
    5. rzut boczny i z za węgla (rys. 18),
    6. rzut z okna,
    7. rzut wzdłuż okopu za poprzecznicę,
    8. rzut w lesie,
    9. rzut w masce przeciwgazowej,
    10. rzut z karabinem w ręce (rys. 19, 20, 21),
  3. natychmiastowe odrzucenie granatów przeciwnika, które padły tuż koło rzucającego.
Następne ćwiczenia mogą być oparte na założeniach bojowych ze służby czujki
i szperacza, lub też walki małych zespołów piechoty.

Ćwiczenia te należy w miarę możności łączyć z ćwiczeniami szkolno-bojowemi
strzeleckiemi, lub wyszkoleniem bojowem. W takich wypadkach należy jednak
zawsze stworzyć położenia bojowe, wymagającego użycia granatu ręcznego.

37. Teren do ćwiczeń.

Ćwiczenia szkolno-bojowe przeprowadza się początkowo w terenie odpowiednio
przygotowanym, to znaczy na polu ćwiczeń granatami. W miarę rozwoju wyszkolenia,
należy je przenieść w teren ćwiczeń bojowych, jak najwięcej urozmaicony
i usprawiedliwiający użycie granatu.

38. Sprzęt do ćwiczeń

Ćwiczenia szkolno-bojowe przeprowadza się zasadniczo granatami ćwiczebnemi lub
ślepemi. Cele oznaczać można małemi tarczami, manekinami, lub przedmiotami
terenowemi.

39. Tematy ćwiczeń zespołu.

Przy ćwiczeniach szkolno-bojowych zespołu szkoli się współpracę poszczególnych
żołnierzy, regulowaną przez dowódcę przy wykonywaniu zadań z pomocą granatów
ręcznych.

Poniższe tematy ćwiczeń podaje się przykładowo.
  1. Rzucanie granatem do celu niewidocznego i kierowanie ognia jedynie
    według rozkazów obserwatora, lub dowódcy jak np.:
    1. rzut z głębokiego rowu,
    2. rzut ponad niskiem zabudowaniem, murem i t. d.
  2. Ćwiczenia w wykonywaniu ognia zespołowego salwami (lub ciągłego).
  3. Zwijanie odcinka rowów (lub też wgłębień terenowych).
  4. Obrona rowu strzeleckiego (wgłębienia terenowego) przeciw
    nieprzyjacielowi nacierającemu wzdłuż rowu.
  5. Oczyszczanie bronionego budynku.
Ćwiczenia te należy oprzeć na założeniach z walki zespołów piechoty,
w warunkach wymagających użycia granatów ręcznych.

Teren do ćwiczeń, oraz sprzęt, jak przy ćwiczeniach szkolno - bojowych
pojedynczego żołnierza.

Ćwiczący występują w ubiorze i rynsztunku patrolowym lub też polowym.

40. Ćwiczenia szkolno-bojowe z użyciem granatów ostrych.

Pod koniec ćwiczeń szkolno-bojowych należy przeprowadzić 1 — 2 ćwiczeń pojedynczego
żołnierza w rzutach, w warunkach szczególnych (§ 36, b), z użyciem granatów ostrych
(zaczepnych). Wybór tematu ćwiczeń pozostawia się do uznania dowódcom pododdziałów.

Ćwiczenia te można przeprowadzać w terenie dowolnym, przestrzegając przepisów
o organizacji rzucań i warunków bezpieczeństwa, obowiązujących na rzutni granatów
ostrych.

W szczególności należy baczyć, aby zarówno rzucający, jak i instruktor, chronili się
po rzucie granatu za przygotowaną zasłonę, zabezpieczającą ich przed rażeniem
odłamkami.

Ćwiczenia tego rodzaju przeprowadza się tylko z żołnierzami kompanij strzeleckich
i szwadronów linjowych.
Awatar użytkownika
Grzegorz
Posty: 1424
Rejestracja: czw 30 mar, 2006 3:34 pm
Lokalizacja: Warszawa
Kontakt:

Post autor: Grzegorz »

Rewelacyjny wątek. Gratulacje. Jeden z najlepszych tego typu w internecie.

Brakuje tylko finału. :-)

A finałem jest powiedzonko, które kiedyś w PRIII w Klubie Trójki wypowiedział Leszek Erenfeicht jako ponoć wojskowy autentyk WP. Powiedzonko brzmi:

Granat ręczny użyty prawidłowo bywa niebezpieczny nawet dla przeciwnika.


:-)
Awatar użytkownika
wielebny
Posty: 3124
Rejestracja: pt 08 paź, 2004 7:51 am
Lokalizacja: Czarnków

Post autor: wielebny »

Finał jest rewelacyjny. Wręcz tarzałem się po podłodze ze śmiechu.

Ponieważ opracowuję następne instrukcje, to czy p. Erenfeicht miał i inne powiedzonka?

Tym razem będzie to instrukcja strzelecka z 1937 r.
don't worry, be hippie
<a href="http://polish-94351846142.spampoison.com"><img src="http://pics3.inxhost.com/images/sticker.gif" border="0" width="80" height="15"/></a>
Awatar użytkownika
Grzegorz
Posty: 1424
Rejestracja: czw 30 mar, 2006 3:34 pm
Lokalizacja: Warszawa
Kontakt:

Post autor: Grzegorz »

wielebny pisze:Ponieważ opracowuję następne instrukcje, to czy p. Erenfeicht miał i inne powiedzonka?
Tuziny, tylko że to jedno mi utkwiło w mózgu właśnie jako lekko tarzające ze śmiechu. Nie ma już niestety tego Klubu Trójki PR III dla miłośników historii wojskowości, a rzecz była wyśmienita i na dodatek "life" z telefonicznym lub e-mailowym udziałem słuchaczy.

Pozdrowienia :-)

G.
ODPOWIEDZ