SALUTOWANIE (1941):
- Wykonuje strzelec w postawie zasadniczej (w marszu na BACZNOŚĆ). Szybko zwraca głowę w kierunku przełożonego, patrząc mu w oczy; jednocześnie podnosi krótkim ruchem do daszka czapki (do beretu) prawą rękę tak ułożoną, aby przy wyprostowanych i złączonych palcach dłoni zwróconej wewnętrzną częścią do twarzy oraz łokciu skierowanym w dół i na prawo wskos - pierwszym członem palca wskazującego dotykać daszka czapki lub skraju beretu nad zewnętrznym kątem prawego oka. Dłoń wyprostowana - razem z przedramieniem tworzy linię prostą.
Po salutowaniu strzelec opuszcza krótkim ruchem rękę w dół z jednoczesnym zwrotem głowy na wprost. W marszu lewa ręka pozostaje przez czas salutowania nieruchomo.
- POSTAWA ZASADNICZA – żołnierz stojąc w postawie zasadniczej trzyma karabin oparty o ziemię, pionowo przy prawej nodze, językiem spustowym wprzód. Koniec trzewika kolby na linii szpica buta.
Prawa ręka - wyciągnięta o tyle, że łokcie obu rąk są na równej wysokości, obejmuje broń; kciuk od strony lufy, reszta palców wyprostowana i złączona na łożu (na pasie broni). - NA RAMIĘ BROŃ – prawa ręka unosi karabin i wprowadza go w położenie pionowe przed środek ciała, językiem spustowym w lewo, górny bączek na wysokości wszycia kołnierza, lewa ręka chwyta karabin tuż pod prawą, łokcie zbliżone do ciała. Prawa ręka chwyta komorę zamkową na wysokości komory nabojowej, kciuk wyprostowany wzdłuż łoża. Skoro prawa ręka, obracając karabin językiem spustowym ku ciału, podniesie karabin tak wysoko jak to potrzebne, aby wsunąć go na lewe ramię, lewa ręka chwyta karabin w ten sposób, żeby koniec trzewika kolby leżał między kciukiem a palcem wskazującym, oraz aby dłoń i końce palców przylegały do gładkiej części kolby. Karabin leży na ramieniu równolegle do linii guzików; gałka rączki zamkowej na dłoń poniżej wszycia kołnierza, a kolba dotyka lewej ładownicy. Lewe przedramię oparte swobodnie o lewą ładownicę; prawa ręka wraca do postawy zasadniczej.
- DO NOGI BROŃ – lewa ręka obracając kolbę nieco w prawo, ściąga ją ku udu na całą długość wyciągniętej ręki; prawa ręka zgięta w przegubie chwyta karabin na wysokości ramion, tak aby przedramię prawej ręki było poziomo. Prawa ręka przenosi półkolem broń w położeniu pionowym do prawego boku, poczym obracając ją nieco na zewnątrz przesuwa w ręku, o ile tego wymaga wzrost żołnierza, stawiając na ziemi. Położenie karabina oraz lewej ręki jak przy POSTAWIE ZASADNICZEJ.
- PREZENTUJ BROŃ – wykonuje się z postawy NA RAMIĘ BROŃ. Lewa ręka skręca karabin w prawo i ściąga go przed lewą połowę ciała; jednocześnie prawa ręka chwyta karabin za szyjkę kolby, kciuk od strony ciała, palce wyprostowane na szyjce. Lewa ręka chwyta karabin za łoże tak, aby koniec kciuka, wyciągniętego wzdłuż osi lufy, znajdował się mniej więcej na wysokości połowy długości lufy, po czym obie ręce skręcają karabin wprzód oraz ściągają karabin tak nisko, aby górny bączek był na wysokości wszycia kołnierza.
Karabin trzyma się pionowo przed lewą połową ciała . - NA RAMIĘ BROŃ – z postawy PREZENTUJ BROŃ - lewa ręka skręca karabin językiem spustowym w lewo, a jednocześnie prawa ręka chwyta komorę zamkową nieco powyżej gałki rączki zamkowej tak, że kciuk leży wyprostowany wzdłuż łoża; skręcając karabin językiem spustowym ku ciału, podnosi go prawą ręką tak wysoko, ile trzeba , aby wsunąć go na lewe ramię.
Dalsze czynności – jak przy chwycie NA RAMIĘ BROŃ . - NA PAS BROŃ – żołnierz podnosi karabin pionowo przed środek ciała językiem spustowym w lewo, bączkiem na wysokość wszycia kołnierza. Lewa ręka chwyta karabin pod ręką prawą. Następnie prawa ręka chwyta za pas i obie ręce zawieszają karabin na prawym ramieniu, w położeniu pionowym, wylotem lufy do góry. Ręka prawa trzyma pas, obciągając go w dół – na wysokość pasa głównego; łokieć przyciska karabin do ciała. Ręka lewa wraca na swoje miejsce.
- DO NOGI BROŃ – z położenia NA PAS - żołnierz wysuwa kolbę karabina nieco wprzód, a jednocześnie chwyta karabin lewą ręką powyżej kabłąka. Następnie żołnierz wysuwa prawe ramię z poza karabina ku ciału i krótkim ruchem wyrzuca karabin wylotem lufy wprzód, chwytając go w czasie tego ruchu prawą ręką z góry za nakładkę, mniej więcej w środku długości lufy. Prawą ręką stawia karabin przy nodze. Lewa ręka wraca na miejsce .
- PRZEZ PLECY BROŃ – żołnierz przewiesza broń przez plecy tak, aby wylot lufy był skierowany na lewo wskos i w górę; kolba pod łokciem prawej ręki.
Tego chwytu nie stosujemy przy zawieszonym tornistrze lub chlebaku na plecach. - DO NOGI BROŃ – z położenia PRZEZ PLECY -żołnierz przenosi najkrótszą drogą karabin do nogi.
- PRZEZ SZYJĘ BROŃ – żołnierz unosi prawą ręką karabin pionowo do góry, skręcając kabłąkiem w lewo. Lewa ręka chwyta pas i obie ręce zawieszają karabin na szyi wylotem lufy ku górze; broń po prawej stronie ciała. Przy przemarszu lewa ręka trzyma broń za szyjkę kolby.
- DO NOGI BROŃ – z położenia PRZEZ SZYJĘ - żołnierz przenosi najkrótszą drogą karabin do nogi.
- PASY – ZDŁÓŻ! , PASY – SKRÓĆ! – są to rozkazy na wydłużenie i skrócenie pasów broni, niezbędne do wykonania niektórych chwytów. Wykonanie tych rozkazów odbywa się w dowolny sposób; można nakazać w miejscu i w marszu.
- BAGNET – NA BROŃ! , BAGNET – ZDEJM! – w obu przypadkach żołnierz prawą ręką stawia karabin między nogami, wychyla do przodu na długość wyciągniętego ramienia i lewą ręką nakłada lub zdejmuje bagnet. Następnie przenosi broń w położenie jak sprzed rozkazu.
-----------------------------
W przypadku musztry z pistoletami maszynowymi (Sten, Thompson) obowiązują tylko komendy
- na pas broń,
- przez plecy broń,
- przez szyję broń
oraz te dotyczące pasów i bagnetów (Sten Mk.V).
Odnośnie obszyć:
- POLAND - na prawym i lewym ramieniu 20 mm poniżej wszycia rękawa,
- odznaka 1.DPanc - na lewym ramieniu, 20 mm poniżej POLAND.
Beret nosić należy ściągnięty do tyłu albo nieco zawadiacko, na prawą stronę i do tyłu.
Orzełek na środku.
A teraz sposoby noszenia i przenoszenia beretu, za które dowodzący sekcją będzie wieszał,
ćwiartował palił i ścinał (do wyboru albo wszystko na raz ;-):
- noszenie beretu pod naramiennikiem
(dopuszczalne tylko wkładanie w kieszeń spodni albo wkładanie między pas gówny,
a battle dress, obojętnie z której strony), - noszenie beretu na głowie ułożonego w sposób "nic nie widzę, nic nie słyszę"
- czyli szczególnie popularny w 6.BDSz i 25.BKPow; opuszczonego na ucho i na oko,
Dla uzupełnienia załączam zdjęcie z chóru rewelersów Ośrodka Cichociemnych w Polmont (z moim dziadkiem ze śpiewnikiem w furażerce), doskonale ilustrującego żołnierzy piechoty i wojsk pancernych w róznych nakryciach głowy.